حسن حسين‌زاده‌موحد

در سوم فروردین سال 1331 ش در محلّة امامزاده یحیی علیه‌السلام شهر تهران دیده به جهان گشود. از دوران طفولیّت به اهتمام پدر و مادر متدیّنش با مقدّمات دین آشنا شد. یازده ساله بود که با نهضت انقلاب اسلامی به رهبری امام خمینی (ره) آشنا و در کنار پدر مبارزش، در مسیر نهضت اسلامی قرار گرفت.

پس از پایان تحصیلات ابتدایی، هم‌زمان با تحصیل در دبیرستان امیرکبیر در خیابان ناصرخسرو، به تحصیل دروس حوزوی در مدرسه‌ی آیت‌الله مجتهدی پرداخت. در پانزده سالگی، به همراه تعدادی از دوستانِ خود هیأتی مذهبی ـ انقلابی به نام «هیأت جوانان اسلامی مرکزی حسینی» راه‌اندازی نمود که به همین جرم، در روز اول اردیبهشت 1346 بازداشت و به سه ماه حبس تأديبي محکوم گردید.

وی به علّت فعاليّت‌هاي انقلابي‌اش، از سال‌های 1347 تا 1349، طیّ سه مرحله بازداشت و جمعاً به چهار سال و هفت ماه حبس محکوم شد.

حسین‌زاده‌موحد، پس از آزادی مجدّداً در مسیر مبارزه با طاغوت قرار گرفت و در سال 1354 برای پنجمین بار بازداشت و پس از تحمّل 8 ماه شکنجه‌های بی‌رحمانه در کمیتة مشترک ضدّ خرابکاری ساواک – شهربانی، به 15 سال حبس محکوم گردید و نهايتاً دو ماه مانده به انقلاب، در تاریخ 21/9/1357 از زندان شد.

ایشان بعد از پیروزی انقلاب اسلامی و با آغاز جنگ تحمیلی در سال 1359 به صورت داوطلبانه به جبهه رفت و در لشکر محمدرسول‌الله صلّی‌الله‌علیه‌وآله به عنوان استاد و مربّی عقیدتی، فعّالیّت کرد.

در سال 1365 در خطّ مقدّم عملیّات کربلای 5 مورد اصابت گلوله قرار گرفته؛ به اسارت درآمد و تا زمان تبادل اسرا، در اردوگاه تکریت 11 در حبس بسر برد.

در این مدّت، به خاطر عدم اطّلاع از سرنوشتش و گمان شهادت ایشان، مزاری نمادین از وی به عنوان مفقودالاثر، در قطعة 24 بهشت‌زهرا ساخته شد، تا این‌که در سال 1369 و در جریان مبادلة اسرا، با تنی نحیف (30 کیلو وزن) و معلول، به وطن بازگشت.

سرانجام در سحرگاه آخرین روز سال 1394، زمانی که برای اقامه‌ی نوافل شب به پا خاسته بود، در اثر جراحات وارده در دوران زندان و اسارات، دعوتِ حقّ را لبّیک گفت و به شهادت رسید و در یکی از صحن‌های حرم مطهّر حضرت عبدالعظیم حسنی علیه‌السلام به خاک سپرده شد.