سمبل آزادگی و مردانگی
شهيد طيب حاج‌رضايي در سال 1291 در تهران محل صابون‌پزخانه متولد شد. وي دوران تحصيلات ابتدايي را در مدراس محلات جنوب تهران گذراند و براي ادامه تحصيل به مدرسه نظام رفت ولي به علت نوع تربيت نظامی كه با روحيات ايشان سازگار نبود، ترك تحصيل نمود. وي ابتدا در ميدان امين‌السلطان و سپس در ميدان مركزي معروف به ميدان انبار غله به فروش ميوه و تره‌بار اشتغال داشت. شهيد طيب گرچه در دهه 1320 به علت اعلام خطر علما مبنی بر حاکمیت کمونیسم در ایران، مدافع سلطنت پهلوي بود و در كودتاي 28 مرداد 1332 با رژیم همكاري كرد، اما به مرور زمان به علت آگاهی از ماهیت رژیم، با روشهای مختلف از دستگاه سلطنت فاصله گرفت.
از خصوصیات بارز شهید طیب درگیر شدن با زورمداران رژیم سابق و حمایت از مظلومان و مستمندان بود و بخشی از زندگی وی صرف کمک به بینوایان می‌شد. ایشان در ایام محرم اعتقاد زیادی به برگزاری مجالس عزاداری حضرت اباعبدالله الحسین (ع) داشت و همیشه بر این باور بود که هر چه برای عزاداری حضرت سیدالشهداء هزینه می‌شود از عنایت و حمایت خود امام(ع) است.
به دنبال قیام مردمی 15 خرداد، رژِیم شاه مدعی شد این حرکت با حمایتهای مالی مالکان بزرگ و افرادی چون جمال عبد الناصر مصری انجام گرفته است. لکن به علت عدم اثبات ادعاهای دروغین خود و فریب افکار جهانی، ناگزیر به متهم کردن طیب و یارانش گردید.
طیب در روز 15 خرداد 1342 در تهران در حمایت از نهضت امام خمینی(ره) نقش برجسته‌ای داشت و به همین علت روز 18 خرداد 1342 در محل کارش دستگیر و به زندان موقت شهربانی منتقل شد. رژیم پهلوی که قصد مخدوش کردن چهره امام خمینی (ره) را داشت از طیب خواست که در یک مصاحبه اعلام کند که از امام خمینی (ره) پول گرفته و بین مردم توزیع کرده که تظاهرات کنند اما ایشان در پاسخ گفت «من تا کنون این سید بزرگوار را ندیده‌ام و حاضر نیستم به ایشان تهمت بزنم». (نگاه کنید به: گزارش ساواک در مورخه 26 آبان 1342 در خصوص اظهارات وکیل مدافع طیب) را در این باره دادگاه نظامی شاه، طیب و چهار نفر از یارانش را به اعدام محکوم کرد. این موضوع بنا به درخواست عده زیادی از اهالی جنوب شهر تهران از برخی مراجع، با اعتراض حضرات آیات سید شهاب الدین مرعشی نجفی و سید محمد بهبهانی روبرو گردید.
نهایتاً شاه به ناچار سه نفر از محکومین به اعدام را با یک درجه تخفیف به حبس ابد، و طیب را همراه با حاج اسماعیل رضایی به اعدام محکوم کرد.
سرانجام نامبردگان در سحرگاه یازدهم آبان 1342 در پادگان حشمتیه تهران تیرباران و در صحن مطهر حضرت عبدالعظیم حسنی(س) به خاک سپرده شدند.
در میان اسناد بجا مانده از ساواک و خاطرات رجال سیاسی و مبارزان، پیرامون شخصیت و مقاومت این «حـرّ» انقلاب اسلامی مستندات قوی و متقن وجود دارد.