طبق آنچه در ساواك معمول بوده است، پرونده‌ی متّهمان در بازجويي بسته و مدّت محكوميّتي كه بايد براي آنان در نظر گرفته مي‌شد توسّط بازجو به قاضي پرونده منتقل مي‌گرديد و نقش قاضي اين بود كه پس از برگزاري يك دادگاه تشريفاتي مدّت محكومیّت صادر شده از جانب بازجو را اعلام نمايد و چنانچه متّهم به رأي صادره اعتراض داشت خلاصه‌اي از پرونده به دادگاه تجديد نظر ارسال مي‌شد و پس از صدور رأي دادگاه تجديد نظر طبق مادّه 286 از قانون كيفر دادرسي ارتش شاهنشاهی چنانچه موضوع اتّهام مربوط به امور نظامي نباشد، متّهم مي‌توانست براي يك مرتبه تقاضاي فرجام‌خواهي کند كه مراتب از طريق سلسله مراتب به رؤيت شخص شاه مي‌رسيد و دستورات وی در ذيل برگه مربوطه درج مي‌گرديد.
آنچه در بررسي اسناد مشاهده گرديده، اين است كه در ذيل اكثر برگه‌هاي فرجام‌خواهي اين جمله نوشته شده است:
از شرف‌عرض پیشگاه شاهانه گذشت، «فرجامخواهی محکومین را تصویب نفرمودند و مقرّر فرمودند حکم اجرا شود»